Сарыарқаның шетінде кішкентай ғана ауыл орналасқан. Ауыл тұрғындары ондаған жыл бойы ескі шежірелерді сақтап, ата-бабаларынан қалған аңыздарды айтып отыратын. Сол аңыздардың ішіндегі ең жұмбағы – «Күміс алқа» оқиғасы еді.
Аңызға сүйенсек, осы ауылдың маңындағы алқапта ерекше күміс алқа жасырылған. Оны кезінде біреу өзімен бірге о дүниеге алып кеткен дейді. Ал кімде-кім сол алқаны іздеймін деп жолға шықса, орман ішіндегі тылсым күштермен кездесіп, кері оралмайды.
Күндердің бір күнінде бұл аңызды естіген жас журналист Айжан осы құпияны ашып, мақала жазу үшін ауылға келді. Ол аңызға сенбейтін, бірақ қызығушылығы басым еді. Ауыл адамдары оны орманға бармауға қанша үгіттесе де, Айжан өз дегенінен қайтпады. Ол үшін аңыздың артындағы шындықты табу маңызды еді.
Түн ауа Айжан жалғыз өзі орманға аттанды. Ай жарығының астында орман салқын әрі үрейлі болып көрінді. Жапырақтардың сыбдыры мен алыстан шыққан үзік-үзік дыбыстар оның жүрегін қобалжытты. Бірақ Айжан бұдан қаймықпады.
Орман тереңіне ене бергенде, айналаның өзгергенін байқады. Ағаштардың бұтақтары тікенекке айналып, жапырақтардың орнына қою тұман басып, жолын көлегейлеп тұрды. Бір кезде ол алыс жақтан әлсіз жарықты көрді. Бұл жарық оған бағыт көрсеткендей еді.
Айжан жарыққа қарай жүрді. Жақындаған сайын жүрегіндегі қорқыныш пен қызығушылық арта түсті. Бір мезетте ол кішкентай ғана ашық алаңға шықты. Алаңның ортасында тастан жасалған ескі құлпытас тұр еді. Тастың үстінде бірдеңе жылтырайды.
Бұл күміс алқа еді. Ол көздің жауын алатындай ерекше жарқырап тұрды. Айжан алқаны қолына ала бергенде, алаңды қою тұман басты. Кенет, қараңғының ішінен белгісіз әйелдің бейнесі көрінді. Оның көзі тұңғиық қара, жүзі қатал еді.
— Бұл алқа – менікі, – деді әйелдің сиқырлы дауысы.
Айжан сасқалақтап:
— Мен тек аңызды зерттеу үшін келдім. Керек емес болса, қайтарамын! – деп жауап берді.
— Бұл алқа – қарғысқа ұшырағандар алқасы. Оны алған адам өз өмірімен төлейді. Егер аман қалғың келсе, ешқашан бұл жерге қайта оралма! – деп, әйел бейнесі тұманмен бірге ғайып болды.
Айжан қалай ауылға жеткенін білмей қалды. Бірақ қолында сол күміс алқа бар еді. Ол оны қайда тастаса да, алқа қайтадан өз сөмкесінен шыға берді. Ауыл ақсақалы бұл оқиғаны естіген соң, алқаны қайтарудың жалғыз жолы – оны тастың үстіне қайта қою екенін айтты.
Келесі түнде Айжан барлық қорқынышын жеңіп, орманға қайта барды. Ол алқаны орнына қойып, артқа бұрылғанда, әйел бейнесі тағы да көрінді. Бірақ бұл жолы ол күлімсіреп:
— Сенің батылдығың мен адалдығың сені құтқарды – деді де, ғайып болды.
Айжан ауылдан кеткеннен кейін алқа туралы ешкім естімеді. Ол бұл оқиғаны мақалаға жазбады, себебі бұл оқиғада сөзбен жеткізуге келмейтін бір тылсым бар еді. Орманның құпиясы сол күйі жабық қалды, ал Айжан ешқашан мұндай зерттеу жұмысына баруға қайта бел бумады.
Ауыл адамдары әлі күнге дейін бұл оқиғаны бір-біріне айтып, орманның тереңінде әлі де белгісіз күш бар деп сенеді…
П.ЗАХРАДИН
Суретті дайындаған жасанды интеллект
Пікірлер жоқ. Бірінші болыңыз!