Қазақ баланы санамайды және санын айтпайды.
Қалжа жемеген әйелдiң баласы ынжық, болбыр, икемсiз болып өседi.
Баланы бесiкке саларда ешкiм сөйлемейдi. Егер бiреу сөйлеп қойса, бала жылауық, өскенде өсекшi болады.
Сәби шалқасынан жатып башайын тiстесе, оны “үйiрiн шақырып жатыр” деп ырымдайды. Яғни оның соңынан тағы бiр бала келедi деген ұғым бар.
Сәбидiң қырқынан шыққанда қарын шашын алмаса – қарғысы қатты болады.
Балаға қарғыс өтпеу үшiн оны үш кемпiрдiң бұтынан өткiзiп алады.
Үйге кiрiп келе жатқан бала есiк алдына құлап қалса – үйге береке, ырыс, байлық келедi. Оны төрге апарып үш рет аунатады.
Жүктi әйел шашын кессе – iштегi бала кемтар болып туады, бақыты кесiледi.
Сәби шақасынан жатып ұйықтаса – елге белгiлi азамат болып өседi, бүк түсiп ұйықтаса – уайымшыл, жiгерсiз болып шығады, етпетiнен жатып ұйықтаса – ойшыл болады.
Балаға асық етiн мүжiтпейдi. “Алты жыл аш болсаң да, асық етiн мүжiме” деген бар.
Пікірлер жоқ. Бірінші болыңыз!