(Шерзаттың рухына)
Арланның артындағы бөлтірікті,
Қорқаулар тістеп-талап, өлтіріпті.
Қасқырдай қандасына қас қылмайтын,
Сағындым Сақ пен Ғұнды, Ер Түрікті.
Дәурені жүріп тұр-ау шибөрінің,
Қиналмай бөлтіріктің қиды өмірін.
Көкбөрім көкке қарап ұлыса да,
Шешкен жоқ құл қамытын, би бөрігін.
Әділ патша арыстан жоқ баяғы,
Қиянатшыл құзғындар көп қой әлі.
Содан кейін қорықпай қорқаулар да,
Апанына арланның от қояды.
Кім түзетер заманның олқылығын?
Қайнаттың-ау сорымды, сорқұдығым!
Туа сала сен өлдің, мен тірімін…
Не жазығың бар еді, бөлтірігім?!
Басқа бақыт не керек, басқа ғажап?
Болдық бақа-шаянға босқа мазақ!
Отаныңды қорғайтын көкжалдарды,
Қорқауларға қор қылма, қасқа, қазақ!
Ершат ҚАЙБОЛДИН
Сурет ашық дереккөзден алынды.
Пікірлер жоқ. Бірінші болыңыз!