– Апа, апо-оу, сенен бір нәрсе сұрайыншы…
– Сұрай ғой, ботам, о не?
– Сен оны білесің. Әлгінде берем деп ең ғой…
– Қап, жетпегір, сені ме! Басымды ауыртпай кет әрі! Жағаласып біттің ғой әбден!
Кемсеңдей бастаған түрін көріп, жаны ашып, елжіреп кеткен шешесі баласын қайта айналып-толғана бастады.
– Айно-олайын, жалғызым сол! Сенің көз жасыңды көргенше, осы отырған жерімде омалған күйі неге өліп-ақ кетпеймін мен!
– С-сен ө-өлмеші, апа, ө-өлмеші деймін!
– Енді, жарығым-ау, сен үшін мен өлмесем, басқа кім өле қояр дейсің?
– Сонда мен үшін өлетін сенен басқа ешкім жоқ па?
– Жоқ қой, балам.
– Күлпаш ше?
– Е-е, өлмей қалсын ол тұқымың өскір!.. Балам, қане, тұр… тұра қойшы алдымнан. Қонақтарға дастарқан жайып, ас түсіретін уақыт болды…
– А-апо-у…
– Әу, жаным?
– М-мен қонақтардың а-арасына барып о-отырайыншы…
– Қой, балам, ұят болады… Онсыз да кешелі бері ызыңдап қонақтарды да, бізді де мезі еттің… Одан да аздап тынығып алшы.
– Ме…менің дем…а-алғым келмейді. О-осылай қасыңда жа-ағаласып жүре берем-м…
– Жұртты шаршатқаныңмен қоймай, өзіңнің де сілең қатты ғой, жат деймін барып!
Баласы тағы кемсеңдеп кетті:
– Ме…мені ешкім жанына жатқызбай қойды ғой, қайда жатам?
– Жарайды, қалқам, қой енді. Сенің көз жасыңды көргенше су қараңғы соқыр болайын. Қане, ақылы бар ғой менің баламның.
– Апатай, сізден басқа кімім бар мені-ің…
– Қой деймін енді қайдағыны шығармай.
– Ешкімнің маған жаны ашымайды-ы…ө-өө…
– Әй, өкірме деймін, жағың қарысқыр, жаман ырымды бастамай… Қонақтардан ұят болды ғой, ойбай!.. Неменеге жарғанаттай жабысып қалдың маған?
– Е-егер с-сіз маған с-сұрағанымды берсеңіз, м-мен сізге жабыспас едім.
– Ойбай-ау, не сұрайсың сен менен, айтсаңшы?
– С-сұрағанымды т-табас-сың ғой?
– Табамын, жерден қазсам да табамын!
– А-апатай, ж-жерден қ-қазбай-ақ о-оңай табасың о-оны.
– Өй, ботам-ау, айтсаңшы енді жұмбақтамай.
– Әлгінде ғана сандыққа салғаның ше-е… с-соны…
– Қап, жүгенсіз-ай! Қылқылдап қоймадың-ау! Қонақтың алдына қойылғанның бәрін жағаласып жүріп тауысқаныңмен қоймай, тағы сұрап отырсың ба? Басымды қатырмай жоғал әрі!
– М-мен о-онда кешегідей тағы да т-тен-тек болам. Қонақтарыңның к-кө-өзінше шу шығарып, үйді а-астан-кестен етіп, дастарқанның б-быт-шытын шығарып… қ-қонақтарыңның б-бәрін ш-ш-етінен шшешесінен боқтап…
– Өшір ойбай, үніңді өшір, жүгермек! Кешегі көрсеткенің аз ба, қойсаңшы енді қой дегесін! Әне, бірдеңе десең болды жылап қорқытады өстіп. Не, ал не дейсің тағы?
– Қонақ, қонақ дей бересің, маған қимайсы-ыың…
– Бәрін сенің алдыңа қояйын да, бетіңе қарап отырайын онда!
– С-сөйтші, апатай, сөйтші… маған ана сандықтағыдан бір… жоқ, бір емес, бірнеше…
– Мынау әлі миыңызды ашытып отыр ма?!
Шаңқ еткен дауыстан баласы да, шешесі де селк ете қалды.
– Сен нақұрыс әлі жұртпен жағаласып жүрсің бе, а, оңбаған?!
– Келін, менің көзімше балаға неге жекисің? Жәймен айтып түсіндірсең болмай ма?!
– Жәймен түсіндір дейді?! Қашанғы жәймен айтуға болады бұл жарымеске?! Қонақтардың алдында масқара қылғаны аздай, енді келіп сандықтағыны сұрап отыр!
– Күлпаш-еу, с-сенен ешкім еш-штеңе сұраған жоқ, м-мен апамнан сұрап отырмын!
– Сенен сұрап отырғам жоқ дейді ғой, ұят-сыз-з!!! Қане, үніңді өшір де, жат төсегіңе барып, маскүнем неме!.. Ал сіз, апа, бұдан былай балаңызға жақтасқанды қойыңыз. Өйткені, біріншіден, оның жасы отызға келді. Ал екіншіден, ол – менің күйеуім! Оны енді мына мен тәрбиелеймін. Түсінікті ме сізге?!.
Үміт ЗҰЛХАРОВА
Пікірлер жоқ. Бірінші болыңыз!