Қасқыр шайқаста жеңілгенде, ол күтпеген әрекет – табиғаттың терең даналығына негізделген қадамға барады.
Жеңіске жету мүмкіндігі қалмағанын түсінген сәтте, ол кеңірдегін тосып, берілетінін көрсетіп, өзі дұрыс деп тапқан жалғыз дұрыс шешімді қабылдайды.
Бұл – әлсіздік емес, нақты жағдайды түсініп, «Мен жеңілдім. Бірақ бәрі абыроймен аяқталсын» деп тағдырға мойынсұну.
Дәл осы сәтте таңғажайып нәрсе болады.
Жеңген қасқыр, күші асып тұрса да, соңғы соққыны жасамайды.
Бұл – рақымшылық емес, күмән да емес.
Бұл – тіршіліктің өзегіне тоқылған ежелгі заңға бағыну.
Бұл түйсіктің шақыруы ма, ата-бабалардың дауысы ма, әлде одан да терең бір құбылыс па – белгісіз.
Бірақ ол бір негізгі ақиқатты еске салады: түрдің өмір сүруі қарсыласты жоюдан маңыздырақ.
Осы бетбұрыс сәтінде екі қасқыр да қарапайым инстинкттерден жоғары таңдау жасайды. Бірі абыроймен беріледі, екіншісі күшін сабырмен тежейді.
Бұлай берілу ұят емес.
Мұнда жеңісте қатыгездік жоқ.
Мұнда нәзік, бірақ мызғымас тепе-теңдік бар.
Бұл жерде шынайы жеңімпаз да, нағыз жеңілген де жоқ. Екеуі екі жаққа кетеді де, өмір жалғаса береді.
Бұл – әлсіздік емес.
Бұл – рақымшылық емес.
Бұл – қанағат пен парасат.
Шынайы күш – билікте емес, даналықта.
Абыроймен берілу – жеңіліс емес.
Қатыгездіксіз жеңіс – шынайы қуат.
Өмір жойылудан емес, теңгерімнен нәр алады.
Мақсат ЫСҚАҚ,
әлеуметтік желіден алынды.
Сурет ашық дереккөзден алынды.
Пікірлер жоқ. Бірінші болыңыз!