Ай толған түндегі ақ қыз

Соңғы жұмысқа ауысып келуім, жай қызмет емес. Атағын ат әзер көтерердей бөлім меңгерушісі болуым өмірімді күрт өзгертіп жіберді.

Қырыққа таяп қалған қырқыл­жың бойдаққа ылғи өрімдей құралай көз жас қыздармен бір кабинетте отыру бақыты бұйырғанына тағдырыма мың мәрте алғыс жаудырып жүрмін  күніне.

– Аға, білесіз бе, мен сіз тұрған ауылда  тұрамын ғой, – дейді Айна деген  аққұба  қыз  қиылып.

Қуанып  қалдым.

– Тамаша болды ғой… бірге келіп… бірге қайтып тұрамыз… – деппін қуанышымды жасыра алмай.

Қыздардың ду ете қалған күлкісінен соң өзімнің байқамай сөйлеп қалғанымды аңғардым. Десе де сазбеттеніп оны онша елемеген кейіп таныттым. Бұрыннан жиналып қалған біраз шаруаны үстел басында-ақ шешіп тастауға тырыстым. Көркіне көз сүріндірген жеті бірдей ай келбетті арудың арасында жалғыз еркек кіндіктінің болуы бір жағынан қызық болса, енді бір жағынан аса ауыр міндет-тұғын, әрине. Бірден іскер басшы екенімді сездіргім келді. Әрі  қол астымдағылардың десін  басып  алмаққа:

– Менімен бірге жұмыс істегісі келмейтіндерің болса айтыңдар, бүгі­ннен бастап босатам! – деп өз табиға­тыма жат бір қаталдыққа қарай  бет  бұрдым.

Жаңа бастықтан мұндай қаталдықты күтпеген болар, әйелдер жағы жым-жылас бола қалды. Тек көздерінің қиығымен ғана бір-біріне үнсіз тіл қатып, еріндерін сылп еткізісіп алысты.

Әрқайсысын жаныма шақырып алып жеке-жеке тапсырма беріп жатыр­мын. Соңғысы болып алдыма Айна  келді.

Өзіне жүктелген тапсырманы бір қайталап өзіме айтып берген әдемі қыз:

– Ағай, сіздің жеке көлігіңіз бар ма? – деп  сұрады.

– Иә, қалқам, бұт артар бірдеңем бар…

– Мені ала кетесіз бе?

– Қуана-қуана…

Жұмыстан шығатын уақыт бол­ған. Қызметкерлердің бәрі менің рұқсатыммен үйді-үйлеріне қайтып жатыр. Алдымдағы әлдебір парақ қағазға еш мақсатсыз үңіліп мен отырмын. Қарсы жақтағы үстелде Айна отыр мен жаққа ұрлана қарап.

Елдің бәрі кетіп болды. Тек Айна екеуміз. Ұзақ отырдық. Ақыры Айна:

– Ағай, үйдегі жеңгей  іздемей ме? – деп  сұрады.

– Жоқ!.. – дедім мен бірден… Дауы­сым қатты  шығып кетті. Әр кез қойылатын осы сұрақ менің бойдақ екендігімді бетіме басатындай сезілетін.

– Кешіріңіз… мен  білмедім… Қыз  бейкүнә  қалыпқа  түскен.

– Оқасы жоқ қалқам… – дедім мен де бірден дауысымды жайма­шуақтап, өз ішкі есебімді түгендеп. Қыз ұзақ үнсіз қалды. Біраз уақыттан соң  барып:

– Сонда сіз үйленбегенсіз бе?

Қыз дауысы осы сұрақты барынша сабырлы, барынша сыпайы етіп қойғандай  болды.

– Сол туралы енді ойланып жүрмін…

– Жұмысбасты болдыңыз ба?

– Үйленбеуге себеп болардай  емес…

– Әлде?

– Бұрын үйленген бе едің деп сұрағың  келіп  отыр  ма?

– Жоқ… иә… енді қалай айтсам екен… иә… солай…

Қыз қарадай өз сөзінен жаңылып жатыр.

– Шынын айтсам бүгінге дейін соған лайық ешкімді кезіктіре алмадым.

– Қызық екен.

– Түк те қызығы жоқ… Осы күнге дейін кезіктіре алмадым … дегенмен бүгін… – деп сөзімнің аяғын жұтып қалдым.

Қыз беті ду ете түскендей болды. Ақша беті қызара алаулап, миғындағы шұңқырға барып ұялап қалды. Жүрегім дір ете қалды. Денемнен әлде бір тылсым дүние дүр етіп өте шыққандай болды. Айнаның аққұба жүзінен көз айыра алар емеспін. Қыз жанары тіке қарауға батылы жетпей жерден әлдебір  табылмасын  іздей  бастады.

– Қайтпайсың ба?.. – деп сұрадым.

– А, ағай… иә қазір… қайтам…

Ол тағы сөзін шашып алды.

– Жинал онда, кеттік.

– Ала кетесіз бе?

– Сол үшін отырмын.

– Рақмет… десе де ыңғайсыз емес пе?..

Қыз енді өп-өтірік мүләйімси қалды.

Қаладан шыға бойымды бір желік буа бастады. Жанымдағы қыздың әсем келбеті жан дүниемді қытықтап мазалай бастаған-ды. Ақыры әйел қауымы алдындағы алғашқы батылдығымды  жасадым.

– Айна.

– Иә.

– Уақытың бар ма? Бірге тамақ­тануға?

– Білмеймін ағай…

– Онда кеттік бірге тамақта­намыз.

– Ыңғайсыз емес пе?..

Қыз тағы қылымси қалды.

– Ешқандай…

Көлікті жол бойындағы дәмханаға тіредім.

Екі адамның қажеттілігінен әлдеқайда көп тамаққа тапсырыс беріп тастадым қоярда-қоймай.

Тап бір өзімнің ер екенімді, әйел затына тұңғыш рет кездесіп отыр­ғандай жан дүниемді әлдебір сайтан сезім желпіндіріп барады.

– Ағай… – дейді қыз қиылып.

– Иә… – деймін мен де еміреніп.

– Мені жұмыстан шығарып жібермей­тін шығарсыз.

– Атама! Қалқам… сендей әдемі арудың алдымда отырғанының өзі мен үшін үлкен бақыт қой…

Осы сөздің аузымнан қалай шығып кеткенін өзім де аңғармай қалдым.

Дастарқан жиылып, қайтадан көлікке міндік. Жаныма келіп жайғасқан Айнаны өзім ойлаған батылдықтан әлдеқайда биік ерлікпен оң қолыммен иығынан өзіме қарай тарттым. Қызда еш қарсылық жоқ. Тек шын-өтірігі белгісіз аз ғана қымсыну бар.

Емірене аппақ жүзінен өптім. Сосын бал ерні… Тіпті екеуміз бір тұтас тәнге айналғандаймыз.

Еш үнсіз мен Айнаны көліктен түсірдім де жаңа ғана өзіміз тамақтанған дәмхананың үстіңгі қабатындағы қонақүйге ертіп кірдім.

Қылшылдаған жастықтың дәурені аяқталған болар. Көңілім көтеріліп, жүрегім өрекпігенімен қатты қалжырап шықтым. Маған салса, сонда таңға дейін қала берер ем. Айна неге екені белгісіз «қайтпасам болмайды» деп өтініп қоймады.

Айнаны үйіне жеткізіп салып, өз үйіме келгенде түн ортасына таяп қалған еді.

Үнемі жиналмай илектеніп жататын төсекке бірден гүрс етіп құлай кеттім. Ұйқылы-ояу мең-зең болып ұзақ жаттым. Ақыры орнымнан тұрып ас үйге бардым да әлі аузы ашылмаған арақты алып үлкен кесеге біржола бір-ақ төңкеріп, сусап қалғандай-ақ салқылдатып жұта салдым да, жатын орныма қайта келіп жантайдым. Көзім ілініп кетіпті. Шошып ояндым. Жер көшіп жатқандай сыртта әлдене дүркірейді.

Орнымнан атып тұрып сыртқа шықтым. Ауылдың бас жағынан жер бауырлап шұбатылып ақшарбы бұлт көшіп барады… Көзімді уқалап қайта қарадым. Бұлт емес. Шұбырған көш. Көштің иелері бұлдырап көзге шалынбайды, соңы тура менің үйімнің алдында ғана кетіп барады екен.

Сыңғыр-сыңғыр еткен бір әсем күлкі келгендей болды. Соған елітіп алға қарай асығыс аттап қалғанымда кеше алысқа төккенге ерініп есік алдына төңкере салған күлге оң аяғымды батырып алдым.

Дәл осы кезде көштің соңында аппақ желмаяға мінген аппақ киімді аппақ қыз жарқ ете қалды да манағы әсем күлкі пышақ кескендей үзіліп, бір ащы шыңғырған дауыс келді…

Ащы дауыс құлақ тұндырады. Күлден аяғымды жұлып алғанда манағы көш ізім-ғайым жоқ болып кетті… Таңға дейін көз іле алмай шықтым… Көзіме әлдене елестеді ме дейін десем, бәрін анық көргеніммен қоса шыңғырған ащы дауыс құлағымнан кетпей тұр.

Жұмысқа дел-сал болып әзер жеттім. Әуелі жүзі бал-бұл жайнаған Айна күтіп алды мені.

Енді орныма отыра бергенде сырт жақтан әлдебір әйелдің зеки сөйлеген таныс дауысы естілді. Соның арасынша сыртқы есікте тұратын қара­уыл жігіт келіп:

– Сізге бір әйел кездесем деп қоймай тұр. Жіберейік десек, қалай айтсам екен, өзі біртүрлі, киімі де… – деп  күмілжіп  барып  тоқтады.

– Несі бар? Кіргізе бер… – дедім мен  әлденеге  айналсоқтап.

Есіктен киімі алба-жұлба, аппақ шашы қобырап кеткен кемпір кіріп келді.

Өзім таң қалып қалдым. Не шаруа айтады деп күтіп отырмын. Маған ежірейе қарап біраз тұрды. Бір жерден көргендеймін… Дегенмен, жыға тани  алмадым.

Арадағы  үнсіздікті қарсы жақ бұзды.

– Еһ! Танымадың, ә! Қу шешек… көрмейтін нәрсені көрген соң, апайың­ды танымайсың… күнәға белшеден  батқасын…

Осы кезде барып есіме түсті. Бұрынғы жұмысымда бірге істеген Жәміш апай. Мен алғаш сол жұмыс­қа келгесін бір кабинетте жеті жыл бірге жұмыс істегенбіз. Тамаша адам еді. Бір күні аяқ астынан көтеріліп ауырып, сол қалпы оңала алмай кеткен.

– Жәміш апай!.. Құдайым-ау… Қайдан жүрсіз?.. Мені қайдан таптыңыз?  Келіңіз,  отырыңыз.

Қызметтестерімнің алдында ың­ғай­сыздансам да жалбақтап жатырмын.

– Жетер!.. Зуылдама!.. Мен сенің мына арам орындығыңа отырмаймын!..

Апам шарқ ете қалды.

Әйелдердің алдында өзімді күнәлі сезінгендей қысылдым…

Сыртқа сүйреп шығарып салмақ болып ұмтылып келе жатқан қызметтес екі әйелді ыммен тоқтаттым да:

– Ау, апатай, өлтірсең де айтып өлтірсеңші… Не болды сізге, қарадай адамға тиісіп?

Мен де мантырай бастадым.

– Сайтандар… шығыңдар… жеке айтатын сөзім бар.

Жәміш апайдың сөзін елемеген әйелдерді мен қолыммен ишараттап сыртқа жібердім. Тек Айна сәл тосылып барып кейін шықты.

Жәміш апай жұлым-жұлым бол­ған бешпетінің ішкі қалтасынан әлдене­ні  сурып  алып  шығып:

– Ай толғанда далаға шығушы болма! Алда-жалда шығуға тура келсе, мына тұмарды мойныңнан тастаушы болма! Сақтан, мына тұмарды бөтен әйел қолына алмасын. Бар асылыңнан бірақ айырыласың… Мен кеттім… Енді келмейтін жаққа кетіп барам… Бұл – саған арналған тұмар… Берейін десем таба алмай жүрген ем, кеше түнде таптым. Саған содан келгенім… Абай бол өзіңе, – деп шыға жөнелді.

Мен қайырып ешнәрсе сұрай алмай қалдым. Артынан есікке ұмтылдым. Шықсам үркердей болып ұйлығысып тұрған әйелдер ғана. Жәміш  апай  ізім-ғайым  жоқ.

Айналдыра ары-бері қарап тұмарды ақыры мойныма тағып алдым.

Кешке дейін жұмысқа құлықсыз болдым. Жұмыстан елдің соңынан шықтым. Көлігімнің қасында Айна күтіп тұр екен. Кешегі алып-ұшқан сезімнің жұрнағы да жоқ бүгін. Қалама­сам да бірге кеттік. Тамақ­тандық. Тағы сол қонақүйге көтерілдік. Кешег­ідей албарынды әрекет жоқ. Бәрі байсалды, бәрі сабырлы қалыпта. Тек тәнім қалжыраған. Жәміш апайдың әрекетін түсіне алмай  төбе­ге тесіліп жатқам. Менің сол қолымды жастанып емірене денем­ді  жаланып жатқан Айна мойнымдағы  тұмарды  ұстап:

– Кеше көрмеген едім ғой… – деп сұрады.

Бөтен әйелдің қолы тимесін деген сөз құлағыма тағы бір мәрте саңқ ете қалғандай болды. Айнаның қолын оқыс қағып жібердім. Қолын ауырсынып қалды ма, әлде басқа ма, Айна  уатуға көнбей ұзақ жылады егіліп  тұрып.

– Ешқайда бармай-ақ осында түней салайық… – деп ем Айна шоқ басқандай  ыршып  кетті.

– Жоқ! Болмайды!

– Неге?

– Үйде балам жалғыз.

Тұла бойым дір етіп түршігіп кеттім. Айнаның баласы бар дегенді тіпті ойламаппын да… Әлі үйленбеген деп ойлап жүргеніме, ашып сұрамағаныма  опындым.

– Күйеуің ше… – деппін абдырап.

– Қайтыс болған.

– Қай кезде?

– Жарты жылдың алдында…

– Күйеуінің жыл уағы толмай өзіммен төсекте бірге жатқан әйелді тұңғыш рет барынша жек көріп кеттім. Өзімді де соншалықты жиіркенішті сезіндім.

– Кешір ағатай… – дейді Айна кемсеңдеп. – Кеше жұмыстан айырылып қалмау үшін келгем… Сіз бірден жұмыстан адамдарды шығарам дегенде шығарға жаным қалмады… Бұл жұмыстан айырылсам, балам екеуміз қалай күн көреміз деп ойладым… Сол үшін келгем… Ал, бүгін басқа… Таң атқанша көз ілмедім… Әрі  бір  шешімге  келдім…

Мен ешнәрсе деместен орнымнан тұрып киіне бастадым. Айна да киінді. Оны үйіне жекізіп салып, мен өз  үйіме  қайттым.

Үйге келе ас үйге кіріп ас столының астында тұрған қорапты сүйреп алдым да ішіндегі арақты сол орында құлап  қалғанша  іштім.

Бір заматта әлдебіреудің жұлқылауымен  оянып  кеттім.

Жалтақтап жан-жағыма қарағанымен  ешнәрсе  көрінер  емес.

– Сен  маған  керексің.

Құлағымның түбінен Жәміш апайдың  дауысы  шықты.

– Жәміш  апай!

– Жоқ, мен Жәміш емеспін.

Мен қорыққанымнан қалтырай бастадым. Манадан сылқита ішкен арақтың мастығы ілезде тарап кеткен.

– Онда?

– Пері!

– Не керек?

– Өзің.

– Кімге?

Әйел дауысы енді жылау аралас шықты…

– Пері деген жаратылыстанбыз… кеше осы маңнан көшіп бара жатып қызым айықпас дертке душар болды… Сол дерттің жалғыз емі сен ғанасың… – Осы кезде кешегі түнгі елес келді көз алдыма… Сыңғырлаған әйел затының сиқыр­лы күлкісі… Соңынан жан төзгісіз шыңғыр­ған ащы дауысы. – Жүр менімен, балам… Қызымды құтқарып бер… Оның жаны – тек сенің ғана  қолыңда…

Елес мені орнымнан тұрғызып сыртқа қарай жетелей жөнелді. Есікті ашып кеп қалғанда тура қарсыда қасқайып тұрған, толықсып толған айды көріп, күндізгі Жәміш апайдың айтқаны есіме түсіп, қайта үйге қарай  қаштым.

Сырттағы әйел дауысы бар зар-мұңын шағып, жан дүниемді езіп бара­ды.

«Алда-жалда ай толғанда шығар болсаң, тұмарды жаныңнан тастама» деген дауыс құлағыма қайта жаңғыр­ғандай  болды.

Ақыры бар батылдығымды бойыма жинап  сыртқа  шықтым.

Тура кешегі өзім басып кеткен күлдің үстіне әкеліп тұрғызған әйел дауысы «Енді көзіңді жұм! Мен қашан аш дегенше ашушы болма» деп ескертті. Мен айтқанын екі етпей орындадым.

Құлақ тұндыра зуылдаған дауыс­тан өзімнің кеңістікте заулап ұшып келе жатқанымды сезіндім.

Ақыры қалқып барып әлдененің үстіне тікеден  тік түстім.

– Апатайым-ай, келді ме?.. – деген әлсіз, әлсіз болса да соншама сазды  әйел  үні естілді.

– Келдік… келдік… Су ішерің бар екен қызым… Кеше жан ұшырып Жәмішті тауып ем, сол көмектесті… Келді… – деген әйел дауысы маған: – Енді көзіңді аш, – деп бұйырды.

Төбесіне көз жетпейтін сәулетті сарай. Төр жағында мен өмірі көрмеген сүйек тектес бұйымнан жасалған ақ төсек. Төсектің үстінде аппақ жамылғы жамылып жатқан Аппақ қыз.

Екі көзі тарс жабылып, ерні бозара аласұрып қиналып жатыр. Кең сарайдың есігі өздігінен ашылып-жабылды да манағы әйел дауысы жоқ болды. Көрмесем де оның сыртқа шығып кеткенін сездім.

– Жақын келші… жаныма жақындашы… – дейді үзігіп.

Аяғымды санай басып жанына бардым.

– Жастығымның астындағы тұмар­ды алып ашшы, – деді енді қыз.

Мен қорғалай қимылдап аппақ жастықтың астына қол жүгірттім. Қолыма ілінген затты алып шыққанда бір-ақ білдім. Тура менің мойным­дағы  тұмардан  айнымайды.

– Төсектің басындағы анау ақ пердені ал… менің бетіме жап… тұмар­ды  аш… бірінші  бетін  оқы.

Мен еш жауап қатпастан айт­қанын  орындадым.

Тұмарды ашқанымда өзім көрмеген хатқа көзім түсті. Аңырап біраз қарап тұрып барып өзім білмейтін, өмірі сөйлемек түгілі естімеген бір тілде заулатып оқи жөнелдім… Мен оқып бола бере есік сықыр етіп ашылды  да:

– Көп рақмет, балам. Енді сені жер мекеніңе жекізіп салайын… Бұл тұмар жеті парақтан тұрады… бізге рақым қылып әр ай толған сайын келіп оқып беріп тұрсаң, жеті айдан соң қызым құлан-таза жазылады… көзіңді  жұм, енді  кеттік… – деді.

Таңертең орнымнан тұрып түндегінің түсім не өңім екенін айыра алмай ділгіріп біраз жаттым да кенет сырттағы күл есіме түсіп, жерден жеті қоян тапқандай сыртқа ұмтылдым.

Күлдің бетінде баттиып менің екі жалаңаяқ табанымның ізі тұр. Көз алдыма бетіне перде жаптырып өлеу­сіреп  жатқан  қыз  келді.

Табанымның ізі қалған күлге мелшиіп қарап біраз тұрдым да ақыры жұмысқа  кеттім.

Жұмысқа келе алдымнан сылаңдап шыға келген Айнаны көріп әлде­бір асылымды жоғалтып алғандай жабырқап қалдым. Кешті әзер батырып жұмыстан шықтым. Айна бүгін де күтіп тұр екен. Ешқайда бұрылмастан тура үйіне  жеткізіп  салдым.

Сөйтіп күн артынан күн өтіп жатты… Ортада Ай үш рет толды… мен үш рет сол ғажайып мекенге, сырлы аруға барып қайттым… Айна да алған бетінен қайтар емес… күніге жолымды күтіп тұрады. Бір күні тыңнан бір жаңалық  айтты.

– Баламыз болады… енді қашанғы  осылай  жүре  береміз? – деп.

Мен ойланып қалдым. Бірақ ешнәр­се  айтпадым.

– Баласы бар әйелге үйленгің келмей жүр ме? – деп сұрады бірде.

Мен тағы ешнәрсе айтпадым.

Мен алтыншы рет барып қайтып енді жетінші реткі айдың толуын асыға күтіп жүргем. Айнаның құрсағы үлкейіп жұмысқа әзер келіп жүр. Еңбек демалысыңды алып үйіңде демал десем көнбейді.

– Баламды шешеме беріп жібердім… енді жалғызбын… жақын арада сәбиіміз дүниеге келеді… енді бірге тұратын шығармыз, – деді тағы бірде.

Мен тағы сөзін естісем де естімегенге салындым… Айна жылап та, қарғап-сілеп те маған еш сөзін өткере  алмай-ақ қойды.

Мен қабылдамағанмен жұмыс­тағылардың бәрі бұл туралы білетін-ді. Айнаға бастықтың әйелі ретінде құрмет жасап жатады… Бұл енді өз баласы  бар әйелден қашып қайда барар  дейтін  болса  керек.

Неге екенін қайдам осы кезде мен Айнадан әбден суып қалғам… Сол бірінші рет барғанда бетіне жамылған ақ перденің  астындағы аппақ қызға деген құштарлығым дүние­нің  бәрін  ұмыттырған.

Жетінші рет ай толатын күні мен жұмысқа бармай қалдым. Кешті әзер батырып, сырын әлі аша алмаған ақ періштеме қарай зауладым.

Жетінші парақты оқып болып бетіндегі ақ пердеге қолымды тигізе бергенде перде өздігінен сусып жерге түсіп қалды.

Айдында аппақ ақ қыздың нұрлы дидарына қарап есімнен танып қала жаздадым. Ақ қыздың көркін қандай атақты суретшінің бояуы бейнелей алмайтын, қандай ақын-жазушың да суреттей алмас еді…

Айдай дөңгелек ақ жүзі, ботаның көзіндей мөлдіреген көзі… жанымды шығарып жіберетіндей бір сезімге… әлдебір түбіне жеткізбес асқақ арманға жетелей жөнелді… Көз алдыма ақ қыздың әсем дидарынан өзге ешнәрсе елестер емес. Ойымды ақ қыздың:

– Қайырын берсін… қайырын берсін… жанымды алып қалғаныңа мәңгі қарызбын… менің жаным өзімдікі емес… енді тек өзіңдікі ғана… енді мәңгі тек өз иелігіңде… Мәңгіге осы жұмақ мекенде бірге қалар ек… Әттең, ақ жаныңды кірлетіп алғаның… Бұл жерден сізге орын жоқ… келесі айдың толғанын күт… мен өзім барам… енді ары қалуға уақытың жоқ… – деп мені шығарып салды.

Қинала-қинала қимасымды қалдырып кері қайттым.

Ертесі жұмысқа бардым да өз еркіммен жұмыстан шығатынымды айтып арыз қалдырып үйге қайттым… Келесі айдың толуын сарыла күттім.

Арада Айна сан мәрте келіп мені көндіре алмай әуре. Менің бар есіл-дертім – ақ қызда. Асыға соны күтіп жүрмін.

Ақыры асыға күткен ай ортасы да жетті. Шығыстан жарқырай шыққан дөп-дөңгелек айды көргенде жанымды қоярға жер таппадым… Асығыма қолым жетпей қалмасын деп есік алдына күлді тау мая қылып үйіп тас­тағам.

Үйілген күлдің төбесіне шық­тым… Бопыраған бос күлге белуарымнан баттым… Ай тура қасқа маңдайыма келгенде тура айдың астынан маған қарай асыға ұшып келе жатқан ақ сәулені көріп, жүрегім қуаныштан жарылып кетуге шақ қалды.

Тура осы кезде маған қарай қинала басып күні таяп қалған Айна келе жатыр екен… Қолында буыншағы бар…

Маған жетер-жетпестен:

– Жаным қиналып кетті… Қала­саң да, қаламасаң да сенің үйіңе біржола келгенім… Күнім-ау, есің дұрыс па? Күлге малтығып неге тұрсың? – деп мені тұрған орнымнан жұлқылай  бастады.

Ай астынан келе жатқан ақ қыз енді анық көрінді. Басына ақ орамалын байлаусыз жаба салған… Ақ дидары айдан да аппақ… Маған қарай құшағын ашып қалықтап келеді…

Айнадан біржола құтылмаққа, аппақ қыздың қасына бірден кете қалмаққа, мойнымдағы тұмарымды жұлып алып көкке қарай қолымды соза бергенде Айна көз ілеспес жылдамдықпен қолымдағы тұмарды жұлып алды.

Тура осы кезде аспаннан шыңғыр­ған ақ қыздың ащы дауысы жетті құлағыма… Мен Айнаға қарай ұмтылдым… Тұмарды қайтарып алмақ­қа.

Шарасынан шыға  толған ай… Аппақ  қыз… Айнаның қолындағы ақ  тұмар…

Қойшыбек  МҮБАРАК,

мистик

Сурет ашық дереккөзден алынды.