Бүгінгі әзіл
Таныс қариялар аялдамада жолығысып қалды.
– Автобус күтіп отырсың ба? – деп сұрады бірі.
– Жоқ. Автобус күтіп отырмын, – деді екіншісі.
– Е, мен сені автобус күтіп отыр екен десем…
Аяғын ақсаңдай басқан атамыз оның қасына отырды.
– Зейнетақың қанша?
– Зейнеш көрші қайтыс болып кетті ғой. Баласы оңбаған екен. Қарттар үйіне апарып тастаған еді.
– Айтыс болды дейсің бе? Кімммен, кім айтысып жүр?
– Албасты деймісің? Айтпақшы, келінің қалай? «Бұзық, бетбақ, көк долы» деп естіп жатырмыз?
– Ия, сиырымыз кеше бұзаулады ғой. Оны неге сұрадың?
– Е, қазіргі келіндер қартаймайтын сияқты деймісің? Дұрыс айтасың.
– Құлақтан айырылыпсың ғой?
– Ия, кемпірім құрақ көрпе тігіп жүр.
– Мектеп оқушылары қағынды ғой. Кеше көршіміздің баласын сыныптасы пышақтап кетіпті.
– Кім кімді құшақтамай жатыр дейсің? Құдамыз келсе, құшақтаймыз, депутат келсе, құшақтаймыз, халыққа пайдасы тимейтіндерді де, халық болып, құшақтап жүрміз ғой…
– Айтпақшы, газ қымбаттады дейді, есіттің бе?
– Ия, жаздың аты жаз ғой…
– Мазь деймісің? Қандай мазь? Аяғым қақсап жүр еді.
– Ия, құдаларым ақсақ емес. Шетінен ірі.
– Құрбақаларым деймісің?
– Бір күні, үйге келсеңші, шай ішеміз.
– «Күбі пісемізі» несі?
– Айтпақшы, Ахмет құрдас тірі ме?
– Рақмет деймісің? Не үшін? Ойбуй, автобус келіп қалған екен ғой, – деген ол орнынан тұрды. Екеуі автобусқа қарай жүгірді. Шопыр:
– «Нәлічке» төлеңіздер, немесе, ұялы телефоныма аударыңыздар, – деді.
– Не дейді? – деп сұрады атамыз.
– Бір ноқаты кем шопыр-ау деймін, мен отырған сайын аузын жыбырлатып, жақтырмайды, -деді екіншісі.
Аман болыңыздар, аталар!
Мұхтар ШЕРІМ,
Шымкент қаласы
Сурет ашық дереккөзден алынды.
Пікірлер жоқ. Бірінші болыңыз!